نه

دیریست که واژه‌ها عطر خود را از دست داده‌اند.

 رنگ خود را. صدای پرطنین و سیمای زیبای خویش را . 

دیگر نه کلامی، نه نگاهی، نه دستی، نه لبخندی.. دیگر هیچ، هیچ، هیچ چیز، هیچ کس، به قلبم راه نخواهد برد..

 چرا که بهاری که آمده بود، گذشت.. و زین پس رؤیاها همان رؤیا خواهند ماند.. همان رؤیا خواهند مُرد.. 

بهاری که گذشت و به من آموخت که هیچ کس، هیچ چیز برای ماندن نیامده است..